Ağaç Ev Sohbetleri - 231

 

Sevgili DeepTone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetleri'nin bu hafta ki konusu oldukça ilginç. İzlediği bir filmden yola çıkarak, konu sevgili Manxcat'ten gelmiş.

Ölümle burun buruna olduğunuz bir anda normal koşullarda asla yapmam dediğiniz bir şeyi yapar mısınız? Hayatta kalmak için ölmüş bir insanı parçalayıp yiyebilir misiniz? Hayatta kalma iç güdünüz ağır basar mı yoksa ben insanlığımı (nedir insanlık?) kaybetmeden ölmeyi yeğlerim mi dersiniz?

Derin dışında henüz kimsenin yazısını okuyamadım, kim ne yazdı bilemiyorum ama verilecek cevapları en merak ettiğim konulardan  haftadan biri olacağı kesin.

Öncelikle hiç yaşamadığım, bilmediğim sınanmadığım bir konuyla ilgili, olur olmaz, yaparım yapmam dememem gerektiğini geçen yıl acı tecrübelerle öğrendim. Bunlar beni daha da katılaştırdı, o yüzden bu yazıyı geçen yıllarda çok başka cevaplardım. Neyse, söz konusu ölümle burun buruna gelmekse (ki hayatım da çok yaşadım bu anı) o an ki ruh hali, şartlarla davranış şekliniz de değişir. Köpekten korkmam dersiniz ama köpek dibinize kadar geldiğinde belli olur korkup korkmadığınız ya da cesaretinizin süresi. Ama şu su götürmez bir gerçek. çaresizken yapmam olmaz dediğiniz herşeyi öyle bir güzel yapıyorsunuz ki. Bunun en iyi örneği Sophie'nin Seçimi filmidir. İzlemeyen varsa izlesin, o seçim yapmaya zorlandığı an ki çaresizlik ve anlık verilen seçim. Spoiler olmasın izleyin, benim içime öküz oturdu o an, izleyin sizin de otursun.

Hayatta kalmak için ölmüş birini yer miyim? Yaşamak gibi bir derdim yoksa eğer ya da yaşaması gereken çocuklarımsa kendimi öldürür yem ederdim, geride kalana afiyet olsun :) Demesi ne kolay değil mi? Peki o an geldiğinde onlar o cesareti gösterebilir mi? Sizce?

Kendi adıma konuşmak gerekirse eğer. Hayatım da bir cesede dokunmamış ya da ceset kokusunun nasıl birşey olduğunu bilmemiş olsaydım, düşünmeden evet diyebilirdim. Ama o herkesin kaldırabileceği bir koku değil. Kedi köpek ölüsü insan bedeninin yanında parfüm sayılır. O iş, yerim yemem demeyle olmuyor. Ki hayvanlara göre insan vücudu daha çabuk çözüldüğü için kokma ve çürüme evresi daha hızlı, öyle düşünmek gibi bir zamanınız da çok olmaz.

İnsan hayatta herşeye alışır. Ölüm müş, ayrılıkmış bunlar bile 10 dakikalık gündem konusu artık. En alışılmaması gereken şeyler bile artık sıradanlaştı. Kendi adıma konuşmak gerekirse otopsi odasına ilk girdiğim ve cesede ilk dokunduğum da tansiyonum düşüp olduğum yerde donup kalmışken, sonrasın da eliniz de yemekle cesedi izliyorsunuz. O kadar sıradanlaşıyor herşey. Ceset kokusuna alışılmıyor ama. Kırk yıllık adli tıpçılar bile alışamamış ki.

Hayatta kalma iç güdünüz mü ağır basar, insanlık mı? Cevabı içinde vermiş aslında Manxcat. İnsanlık nedir? Neye göre kime göre? Eğer benim ölümüm bir amaca insanlığa hizmet edecekse o ayrı. Ama böyle bir durum da neyin insanlığı? Herkes insanlıktan çıkmış halde. Jose Saramago'nun Körlük kitabı gibi düşünün. Herkes hayatta kalma peşinde, insanların çaresizlilkeri ilerleyen zamanlarda nasıl sıradanlığa dönüşüyor. Millet başlarda tuvalet ararken, bir süre sonra nasıl olsa herkes kör diye yattığı yere bile yapıyor.

Felaketlerin, ölümlerin, çocuklar üzerinden yapılan iğrençliklerin bile sıradan geldiği bir dünya da, hayatta kalabilmek için birini öldürmek ya da yemek düşünülmesi olanaksız birşey değil. Ha dinozorlar gibi herkes birbirini yedikten sonra tek kalıp kendi kendimi yemektense ölmek iyidir sanırım. "Bir de bayıl istersen Feriha" gibi oldu bu da sanki :)  Özetle; midem ne kadar kabul eder bilmiyorum ama hayatta kalmak için yapardım sanırım.
Son yıllarda yediğim kazıklardan sonra, amaan bana ne tohumuna para mı saydım modundayım :)

                                               Ölmek, öldürmek deyince pek severim bu şarkıyı :)