Herman Hesse / Siddhartha (Alıntılar)

  Selamlar, bu kitap okuma listemde öncelik sırasında değildi, fakat Deeptone'un yazısından sonra merak uyandırdı elime alır almazda bitti. Çok farklı hislerle okudum bu kitabı, bazen anlam veremedim neden bu kadar insan kendine acı çektirir diye, ilk başlarda Mevlana'yı çağrıştırdı. Şems gittikten sonra Mevlana'nın yaşadığı durum gibi. Bazı yerde aa bu bildiğim Mandıra Filozofu dedim :)) 
Yine de anlam veremedim Siddhartha'ya, sıkıya gelemeyen rahatına düşkün bir yapım olduğu içindir belkide. Ama Kitabın son çeyreğine geldiğimde, özellikle oğlu gittikten sonra ırmakta babasını görmesi ve zamanında yaptığı şeyi yaşamasında aynen şunu dedim, kuyruğunu yiyen yılan. Dönüp dolaşıp yine aynı yere gelmesi, geçmişte yaşattığı duyguyu yaşaması ve hep bir arayış içinde olması.

Altını çizdiğim alıntılar..

Ormana gideceksin ve bir Samana olacaksın," diye başladı konuşmaya. "Baktın ki ormanda mutluluğa kavuştun, dön gel ve öğret bana mutluluk neymiş. Düş kırıklığına mı uğradın, yine dön gel... (s.21)

Ele geçireceğimiz tek şey kimi avuntular, kimi duyarsızlıklar olacak, birtakım beceriler elde edeceğiz ve bunlarla aldatacağız kendimizi. Ama asıl önemli olan şeyi, o yollar yolunu bulamayacağız. (s. 28)

Bilme denen şeye susadım durdum hep, içim sorularla dolup taştı sürekli.. (s.28)

Hiçbir şey öğrenilemeyeceğini öğrenmek için hayli zaman harcadım ve harcıyorum hala, dostum Govinda; şimdiye kadar öğrendiğim tek şey, hiçbir şey öğrenemeyeceğim oldu. (s.29)

Bir başkasının yaşamı konusunda yargıda bulunmak bana düşmez! Bir tek kendim, yalnızca kendim için bir yargıya varabilir, bir şeyi seçer ya da yadsıyabilirim. (s.44)

Bir insan gördüm, diye geçirdi içinden Siddhartha, bir tek insan gördüm şimdiye kadar önünde gözlerimi yere indirmeden duramadığım. Bundan böyle kimsenin önünde gözlerimi yere indirmeye niyetim yok,kimsenin. Bu insanın öğretisi beni kendine çekemediğine göre, başka hiçbir öğreti bunu yapamayacaktır. (s.45)

"Peki ama, nedir senin öğretilerden ve öğretmenlerden öğrenmek istediğin ve sana öğretmenlik edenlerin bir türlü sana öğretemediği?" ve şu yanıtı verdi soruya: Hikmetini ve iç yüzünü öğrenmek istediğim şey Ben'di. Kurtulmak, alt etmek istediğim şey Ben'di. Ama alt edemedim sadece yanılttım sadece kaçtım ondan sadece saklanıp gizlendim.... Siddhartha olduğum bilmecesi kadar kafamı başka hiçbir şey kurcalamadı. (s.47)

Böyle bakılınca, böyle aramadan, böyle yalın, böyle çocuksu gözlerle bakılınca, güzeldi dünya. Ay ve yıldızlar güzeldi, güzeldi çay ve sahil, orman ve kaya, keçi ve uğurböceği, çiçek ve kelebek güzeldi. Güzel ve iç açıcıydı dünyayı böyle gezip dolaşmak, böyle çocuksu, böyle uyanmış, çevresine karşı böyle kucak açarak, güvensizlikten böylesine uzak. (s.54)

Sevgi avuç açıp dilenilebilir, para pulla satın alınabilir, armağan olarak sunulabilir sana, sokakta bulunabilir, ama haydutlukla ele geçirilemez. (s.62)

Sen de benim gibisin, insanların büyük çoğunluğundan farklısın. İçinde dingin bir yer, sığınılacak bir yer var, ne zaman istersen benim gibi oraya çekilebilir, kendini kendi evinde hissedebilirsin. Pek az insanda vardır bu, oysa herkes buna sahip olabilir. (s.77)

İnsanların büyük çoğunluğu düşen bir yaprak gibidir,kapılıp gider rüzgarın önüne,havada süzülür,dönüp durur,sağa sola yalpalar vurarak iner yere.Pek az kişi de vardır,yıldızlara benzer,belli bir yörüngede ilerler durur,hiçbir rüzgâr varamaz yanlarına,kendi yasalarını ve izleyecekleri yolu kendi içlerinde taşırlar. (s. 77)

Bilinmesi gereken şeyleri insanın kendisinin tatması iyidir, diye geçirdi içinden. Dünya zevklerinin, zenginliğinin özenilecek şeyler olmadığını, daha çocuk yaşta öğrenmiştim. Çoktandır biliyordum, ama yaşayıp görmek, ancak şimdi nasip oldu. Artık gördüm, biliyordum, sadece hafızamdan, hatırladıklarımdan değil, kendi gözlerimle görerek kalbimde duyarak, yemeğini yemiş, içkisini içmiş olarak biliyorum. Bilmek iyi oldu! (s.99)

Bu korkunç dünyada o kadar uzun zaman kaldığım için kendime ne kadar kin beslemiştim! Nasıl kendimden nefret etmiş, kendimi yağmalamış, zehirlemiş, kendime işkence etmiş, kendimi yaşlı ve kötü yürekli biri haline getirmiştim! (s.100)

Dinlemesini bilen insanlar o kadar az ki! Senin gibi iyi dinleyen birine şimdiye kadar rastlamadım hiç.(s.106)

Sana ne söyleyebilirim ki saygıdeğer kişi? Olsa olsa kendini aramaya fazla değer verdiğini mi? Aramaktan bulma fırsatını bir türlü yakalayamayacağını mı ? Bir kimse arıyorsa, gözü aradığı şeyden başkasını görmez çokluk, bir türlü bulmasını beceremez, dışarıdan hiç bir şeyi alıp kendi içine aktaramaz, çünkü aklı fikri aradığı şeydedir hep, çünkü bir amacı vardır, çünkü bu amacın büyüsüne kapılmıştır. Aramak bir amacı olmak demektir. Bulmaksa özgür olmak, dışa açık bulunmak, hiçbir amacı olmamak. Sen, ey saygıdeğer kişi, belki gerçekten arayan birisin, çünkü amacının peşinde koştuğundan hemen gözünün önündeki bazı şeyleri pek görmüyorsun. (s.137)

Hiç kimse bir başkasının yürüdüğü yolda ne kadar ilerlemiş olduğunu göremez (s.140)

Günaha pek çok gereksinim olduğunu kendi bedeninde ve kendi ruhunda yaşadım, diretmekten vazgeçip dünyayı sevmesini öğretmek, onu kendi arzuladığım, kendi hayalimde yaşattığım bir dünyayla kendi uydurduğum bir mükemmellikle karşılaştırmayıp nasılsa öyle bırakmak ve onu sevmek gönülden onun içinde yer almak için şehvete, mal ve mülke, kendini beğenmişliğe gereksinim duydum, en rezilce umarsızlıklara kapılmayı gereksindim. (140-141)

                    Sanırım bu kitaba gidecek en uygun şarkı bu, en azından benim aklıma ilk gelen.