Italo Svevo / Zeno'nun Bilinci (Alıntılar)

Bir aydır başlayıp ama hiç ilerlemediğim kitabı 1 gece de bitirdim. Zeno'ya bazen kızdım bazen empati kurdum, bazen üzüldüm ama bitirdim sonunda.
Altını izdiğim alıntılar.

"Dün kendimi alabildiğine koy vermeyi denedim. Deneyim deliksiz bir uyku ile noktalandı, elde ettiğim tek sonuç adamakıllı dinlenmek, bir de o uyku sırasında önemli bir şeyler gördüğüm duygusuydu, garip bir duygu. Ama unutulmuş sonsuza dek yitirilmişti. (s.18-19)

İnsan ihtiyarladı mı, yaşama da, getirdiği her şeye de gülümseyip geçiyor. (s.26)

Bu dünyada herkesin günde iki saat şöyle rahat bir koltuğa gömülüp karşısına iyi cins, insana dokunmayan bir şişe içki dikerek oturma hakkı olmalıymış. (s.41)

Şunu itiraf etmeliyim, her zamanki gibi içimde iki ayrı kişi savaşmaktaydılar. (s.43)

Şimdi ihtiyarladıkça aile babası tipine yaklaşıyorum ya, başkalarına ahlaksızlık dersi vermenin ahlaksızlıktan daha büyük ceza hak ettiğini duyuyorum ben de. İnsan sevdiğinden ya da nefretinden ötürü birini öldürebilir; ama öldürmeye özendirme yalnız kötülüktendir. (s.50)

Din benim için incelenmesi gereken herhangi bir olgudur, o kadar. (s.56)

Sana ne düşündüğümü söyleyemiyorsam, korkarım bunun tek nedeni senin her şeye gülüp geçmendir. (s.59)

Gözyaşı insanın kendi suçunu gölgeler, rahat rahat talihi suçlamaya olanak verir. Ağlıyordum, çünkü kendimi bildim bileli yaşamımın nedeni olan babamı yitirmekteyim. (s.63)

Yaşanan günün önemi arttıkça herkesin geçmişini daha büyük bir coşkuyla andığı olur. Hatta, derler ki, insan ölürken, son humması içinde yaşantısı gözlerinin önünden geçermiş yeniden. Şimdi geçmişim beni son ayrılışın şiddeti ile pençesine alıyordu, çünkü ondan çok uzaklara gidiyormuşum duygusu içindeydim. (s.103)

Sanırım hepimizin bilincinde de, bedenlerimizde olduğu gibi, düşünmekten pek hoşlanmadığımız nazik, örtülü yerler var. Ne olduklarını bilmeyiz bile, ama var olduklarını biliriz. (s.106)

Gözyaşını döktüren, acının kendisi değil, tarihçesidir. İnsan bir haksızlık karşısında bağırmak istediğinde ağlar. (s.232)

Yaşamın ne denli hüzünlü bir şey olduğunu derinine duyduğum, bir zamanlar benim olan ve benim sevmediğim gencecik kızın ardından hayıflandığım günlerde, o ninni bir sitem gibi yankılanır  hep kulağımda.
Aslında, Carla unutulmaz bir sevgiliydi , ama iyi bir anne olamazdı, çünkü iyi bir evlat değildi. (s.279)

... bir zamanlar ateşiyle yandığımız elde edemediğimiz, şimdi de hiç mi hiç umursamadığımız bir kadını sevmek hayli garip oluyor. Böylelikle, eğer zamanında isteklerimize boyun eğmiş olsaydı ne durumda olacaktıysak, bütünüyle yine aynı durumda sayılırız. Başka bir deyişle, yaşamımızın nedeni olan kimi şeylerin aslında önemsiz olduklarını bir kez daha gözlemlemek şaşırtıyor insanı. (s. 323)

İstemeden ağzımızdan kaçan hayvanca laflar yüreğimizde tutkumuzun bizi sürüklediği en kötü hareketlerden daha ağır pişmanlıklar uyandırır." (s. 334)