Simone de Beauvoir / Yıkılmış Kadın (Alıntılar)

 

Eskiden ihtiyarları umursamazdım; onlara bacakları yürümeye devam eden ölüler gözüyle bakardım; artık görüyorum onları: erkekler, kadınlar, benden yalnızca biraz daha yaşlılar. (s.8)

Eskiden, bir gün gelip kilomu dert edeceğim hayatta aklımdan geçmezdi. (s.17)

Hayır artık bana ait değildi, hiç değildi. ...... Onun hayatını ben biçimlendirmiştim. Şimdiyse dışarıdan, uzak bir tanık olarak katılıyordum. Bu bütün annelerin ortak yazgısıdır. (s.23)

Aşktan doğan ve aşkı öldüren çfkenin doğal çelişkisi. (s.38)

Bir çocuk meydana getirmek öyle labaratuvarda deney yapmaya benzemiyor. Ebeveyni nasıl şelil verirse çocuk ona dönüşür. Sen yenilgiyi baştan kabul ettin, bununda yardımı olmadı.  (s.40)

Bir insana güvenmek hata değldir! (s.40)

Gençliğimde beni öyle çok haksız buldular ki, haklı olmak bana pahalıya mal oldu ki kendimi elekştirmekten tiksiniyorum. Ama bunları kabul edecekte ruh halinde değildim. (s.40)

İnsanın sevdiği birinden nefret etmesi öyle yorucu ki. (s.42)

İki kişilik hayat karar vermeyi gerektirir. "Yemek saat kaçta? Ne yemek istersin?" Tasarılar dile getirilir. Oysa yalnızken eylemler önceden tasarlanmaz, bu öyle rahatlatıcıdır ki. (s49)

Katı yürekli miyim ben? Saygı duymadan sevebilmeyi başarabilen insan var mıdır? Saygı nerede başlar, nerede biter? Peki ya sevgi? (s.52)

Telefon insanları yakınlaştırmaz, uzaklıkları doğrular. (s.54)

Genç kalmak demek kişinin canlılığını, neşesini, aklını koruması demekir. (s.58)

Gelecek hakkında peşin hükümlü olmayın. (s.59)

Kendimi sorgulamaktan yorulmuştum. Kelimeler kafamın içinde parçalara ayrılıyordu: Aşk, uyuşma, anlaşmazlık; hepsi manadan yoksun görüntülerdi.Acaba anlamlı oldukları herhangi bir zaman olmuş muydu? (s.61)

İnsanın yaşlanınca neyi kaybettiğini anlayamıyorum. (s. 67)

İnsan kimi yerlerinden katılaşır, kimi yerlerinden çürür, ama asla olgunlaşmaz. (s.67)

Kendimi yalnızlığıma özgürlik deyip her annın usulca tadını çıkarırken hayal edemiyordum. (s.67)

Saygı duymadığım birini sevemem. (s.70)

İnsanın kendine sakladığı can sıkıcı dertleri vardır. (s.77)

İnsanlar doğruların kendilerine söylenmesini kabullenemiyorlar. Güzel sözlerine inanılmasını ya da en azından inanmış gibi yapılmasını istiyorlar. Ben açığım ben açık sözlüyüm maskelerini düşürüyorum. (s. 96)

Bir kız çocuğu orospuların en büyüğüde olsa annesinin bedduasına tahammül edemez. (s.99)

Eskiyi düşündüğümde kendime eğer beni sevmeyi bilmiş olsalar ben de şefkatli bir insan olrdum diyorum. (s.103)

Bana "İnsan kendini yoldurmamalı" demişti. Oysa o da seve seve yolardı beni eline fırsat geçse. (s. 14)

Adliyeden çıkarken sistemin kayıtsızlığına öfkeliydim. (s. 118)

Günlük ne tuhaf şey: içe atılanlar yazıya dökülenlerden daha çok önem taşıyor. (s. 120)

Yirmi iki- yıllık evliliğin ardından insan sessizliğe çok şey atfediyorum. (s.121)

İnsanın yokluğa verecek cevabı yoktur. (s.124)

Her kadın kendini farklı sanır; hepsi bazı şeylerin kendi başlarına gelmeyeceğini düşünürve hepsi yanılır. (s.126)

İki kere iki dört. Seni seviyorum, yalnızca seni. Gerçek yok edilemez. (s.127)

İnsan bir taşa çarptı mı, önce darbeyi hisseder, acı devamında gelir. (s. 132)

Kalbimi incecik dişli bir testereyle dilimliyorlar. (s.133)

Onda bu kadar özel ne bulduğumu anlayamıyorum.(s.134)

Son derece nazik olmasına rağmen gösterdiğim özenin onu rahatsız etme ihtimali olduğunu biliyorum. İnsan bu denli başkarı için yaşadıüında bu yoldan dönmesi, kendi için yaşamadı biraz zor. Kendini başlarına adamanın tuzaklarına düşmemeliyim. (s.134)

İnsan kendini değiştirmeden hayatını değiştiremezmiş. (s.135)

Tanrım! Öfke nasıl da canını yakıyor insanın. (s.136)

Genellikle yalnızlık beni korkutmaz. Hatta ufak miktarlarda olduğu takdirde gerginliğimi alır: sevdiğim insanların varlığı kalmimi yoruyor.(s.141)

Belki de insana en güzel gelen hatıralar her zaman en uzak olanlardır. (s.143)

Kendime sorular sormaktan, cevapları hiçe saymaktan yoruldum. (s.143)

Hiç bir şey yapmayan kadınlar çalışan kadınlardan nefret eder. (s. 145)

Bu yaptığımla gurur duymuyorum. Bir erkeğin hala beni beğenebileceğini kendime kanıtlamaya ihtiyacım vardı. Kanıtladım da. Peki bu ne işime yaradı? Kendimi daha fazla beğenmemi sağlamadı. (s. 159)

Her seferinde dibe vurdum diyorum ve ardından kuşkunun ve mutsuzluğun daha büyüğünü yaşıyorum. (s. 160)

Başkalarının ne diyeceğini artık dert etmeyeceğim. Derinden sarsıldım. Benim hakkımda ne düşündükleri umurumda değil. Ben burada sağ kalma savaşı veriyorum. (s. 162)

Hayal etmek ile görmek bir değilmiş. (s. 165)

Kendime hakim olmayı, kendimi gözlemlemeyi öğrenmeliyim ama bunlar tabiatımda neredeyse hiç yok! Ben içten, şeffaf bir insandım ve aynı zamanda dingindim; şimdiyse kalbim kaygı ve kin dolu. (s. 172)

Niçin artık beni sevmiyor? Gerçi eskiden niçin sevdiğini de bilmiyorum. İnsan kendine bu soruyu sormuyor. (s. 183)

İnsanın başkasının tecrübelerinden faydalanıp kendi derdini anlayamaması ne tuhaf - bana ait olmayanın, bana yardımı dokunmuyor. (s.184)

İçime dert oldu. Acaba insanlar bana bakınca ne görüyor? Nesnel açıdan bakıldığında, ben kimim? Düşündüğümden daha azmı zekiyim? Bu tür soruları sormakgereksiz çünkü kime bana aptalsın diye cevap vermeye cesaret edemeyecektir. O halde bunu nasıl öğrenebilirim? Herkes kendini zeki sanır, aptal olduğunu düşündüğüm insan bile. (s.191)

Başkaları için fazlasıyla yaşadığın için, onların sana yaşattıklarına da çok takılıyorsun. (s.192)

Hüznün derinliklerine doğru inen o korkunç yol. İnsan bir kez mutsuz oldu mu, içinden neşeli hiçbir şey yapmak gelmiyor. Artık uyandığımda plak çalmıyorum. Artık müzik dinlemiyorum, sinemaya gitmiyorum , kendime güzel bir şey aldığım yok. (s.193)

Kendimi başkasının gözünden görmeyi nasıl da isterdim! (s.205)

Bilmiyorum. Artık, her zaman, her yerde, sözlerimin ve davranışlarımın altında benim kaçırdığım bir öbür yüz var. (s.208)

Kadınlar ancak kendilerine verilen şey bir başkasından zorla koparılıp alınmışsa mutlu oluyorlar. Önemli olan verilen şeyin niteliği değil: kazanılan zafer. (s. 209)

İnsan kendi hayatı hakkında bu denli kendini kandırabilir mi! Acaba herkes bu kadar kör müdür yoksa ben budalanın önde gideni miyim? Sadece budala da değilim. Kendime yalan da söylüyormuşum. Nasıl da yalan söylemişim! (s.212)

 İnsan hayattan artık keyif almadığında en basit şeyler için nasıl da gereksiz bir çaba harcıyor. (s.224)

Ben kim olduğumu biliyor muyum? Belki başklarının hayatıyla beslenen  bir çeşit sülüğüm. (s.225)

Altı Çizili Kitap Cümleleri - 6

Makyajı akıyor farkının, Herkesleşiyorsun..
Özdemir Asaf



Ben ölmek istemiyorum. Yaşamak ve herkesin burnundan getirmek istiyorum.
Oğuz Atay - Tehlikeli Oyunlar



Kimi zaman geri çekilmek gerekir; saçaklı ayaklarını bir anda kabuğuna toplayan bir deniz yaratığı gibi kapanmak. Ama geri çekilmek öğretilemez hiçbir çocuğa. Batmaya dirensin diye büyütülür her çocuk. Ben de bir çocuktum, ben de büyütüldüm ve şimdi nasıl batacağımı bilemiyorum. Direnmek nasıl bırakılır?
Aslı Biçen - Elime Tutun

Bugün sen nasıl seven gençleri hapse atıyorsun, gün gelecek, kendi pisliğini namuslu insanların yüzüne bulaştırmak istediğin zaman, sende tımarhaneye tıkacaklar. O zaman, bugünkü biçimci bezirgan yargının yerine, hukukla ve iyilikle yöneten başka türlü yargıçlar ve hakikat savcıları olacak. Sıkı, sert yasalar olacak yaşamı korumak için, onlardan nefret edeceksin, küçük adam, ama uymak zorunda kalacaksın.
Wilhelm Reich - Dinle Küçük Adam


Benim hakkımda bir yargıya varmadan önce beni bilmek, beni biraz tanimak ve ölçülü yaratılmış bir kişiden bugünkü ben olan garip insanı hangi koşulların ortaya çıkarabilmiş bulunduğunu bilmek gerekir. Kabul edin ki, biz kalıtsal eğilimlerimizin oluşturduğu iki öge ve etkenin, ya da dünya sahnesine çıkarken getirdiğimiz sermayenin ve kendisine değen her etkiyi alıp koruyan plastik bir madde gibi bizi biçimlendiren ve bize varlık, nitelik veren hayat koşullarının, rastlantılarının ürünüyüz.
Pierre Loti - Aziyade



 Ne garip bir oyuncak şu insan! Yürür, konuşur ve acı çeker. 70 kilodur. Kendisine ve aslaine ait hiçbir şeyi bilmez. Bir nevi ıstırap makinesi. İplerini başkaları çeker. Hantal ve şapşal bir robot. Neye sevinir bilinmez. Sınırsız olan yalnız hayalleri ve acı kabiliyeti. Etten bir kafes ve aciz içinde çırpınan bir ruh. Vücut araba akıl arabacı. Ama gözleri bağlı arabacının, arabaya hükmeden atlar .. Buda haklı: Varolmak için yokolmak lazım, parça bütüne kavuşacak ki hasret dinsin. Bütün musiki, bütün şiir, bütün aşk, bu bir çuval kemik, bu asi ten, bu aptalca endişeler ne olacak?
Cemil Meriç - Jurnal



İçimizde birbirleriyle daha önce hiç yüzyüze gelmemiş olanlar vardı, birbirlerinin edebiyat anlayışını toptan yadsıyanlar, bu eleştirilerini sözle yada yazıyla açıklayanlar vardı. Demek böyle önemli bir olay karşısında bunların önemi kalmıyordu, hemen birleşebiliyorduk. O zaman protestoyu elimizdeki verilere göre biçimlendirmeye karar verdik ; Hepimiz kadındık.. Hepimiz anneydik..
Tomris Uyar - Otuzların Kadını


Herkese anlatmak zorundayım. Gırtlağıma takılıp kalan çığlığın bedeli ödenmeli.  Dakikalar onu seyredip hiçbir şey yapmadan yoluma devam ettiğim lanet için lanetlendim ben. Yapılacak bir şey için, bir kaşık bulup ona kusmuğunu yediremediğim için, bütün büfeler boyu seyredip hiçbir şey yapmadan ... Ona verebilecğim ne vardı? yoluma devam ettim çünkü kendime bir misyon yüklemeiştim. Kendi ölümümü erteleyecek bir gerekçe ...
Aslı Erdoğan - Kırmızı Pelerinli Kent




Birini tanımaya çalışmak, hiç bitmeyen bir yapbozu çözmek gibidir. Önce en küçük parçaları yerlerine yerleştirir, bu sırada kendimizi daha iyi tanırız. Jake hakkında bildiğim ayrıntılar-etini çok pişmiş sevmesi, umumi tuvaletleri kullanmaması, yemekten sonra dişlerini tırnaklarıyla karıştıran insanlardan nefret etmesi- daha sonra ortaya çıkacak büyük gerçeklerin yanında sıradan ve önemsiz kalıyor.
Iian Reid -Her Şeyi Bitirmeyi Düşünüyorum


Bazan bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazan da hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret falan değil. İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile. Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımda küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Taşıp dökülecek kadar kendi kendimi doyurduğumu hissediyorum. Kafamda hiçbir şeyle değişilmesi mümkün olmayan muazzam hayaller, bana her şeylerden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor.  Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birini arıyorum. Bütün bu beynimden geçen şeyleri teker teker uzun uzun anlatacak birini. O zaman ne kadar hazin bir hal aldığımı tasavvur edemezsiniz. Kış günü sokağa atılmış üç günlük bir kedi yavrusu gibi kendimi zavallı hissediyorum. Odamdaki duvarlar birdenbire büyüyüveriyor. Pencerelerin dışındaki şehir ve hayat bir anda, insanı içinde boğacak kadar kudretli ve geniş oluyor. Zannediyorum ki, tasavvuru bile baş döndüren bir süratle hiç durmadan koşup giden bu hayat ve bir avuç toprağın bile doğru dürüst esrarına varamadığımız bu karmaşık dünya beni bir buğday tanesi, bir karınca gibi ezip geçiverecek… Böyle acz içindeyken odamda her şey bana küçüklüğümü ve zavallılığımı haykırıyor. Sokağa fırlıyorum. Bir tek çehre görsem de yanında yürüsem, hiç ses çıkarmadan yürüsem diyorum. Halbuki ara sıra karşılaştığım ahbapları görmemezliğe geliyorum. Hiçbiri bana bu anda yardıma çağrılacak kadar yakın görünmüyor.
Bilmem beni anlıyor musunuz?
Sabahattin Ali - İçimizdeki Şeytan

E. M. Cioran / Çürümenin Kitabı

 
Aslında her fikir yansızdır, ya da öyle olmalıdır; ama insan onu canlandırır, alevlerini ve cinnetlerini yansıtır ona; saflığını yitirmiş, inanca dönüştürülmüş fikir, zaman içindeki yerini alır, bir olay çehresine bürünür; Mantıktan sara hastalığına geçiş tamamlanmış olur... İdeolojiler, doktrinler ve kanlı şakalar böyle doğar. (s.9)

Bütün cinayetlerinin sorumluluğu tapma gücündedir: Bir Tanrı’yı yakışıksızca seven kişi, başkalarını da onu sevmeye zorlar, buna razı olmazlarsa onları yok etmeye de hazırdır. Hiçbir hoşgörüsüzlük, ideolojik taviz vermezlik veya din yayıcılığı yoktur ki, şevkin hayvani temelini açığa vurmasın. (s.9)

Kurnazlara, düzenbazlara, zirzoplara güvenilmez.. (s.11)

İnsanın seyri - ne mide bulandırıcı şey! Aşk-iki tükürüğün karşılaşması... Bütün duygular mutlaklarını salgı bezlerinin sefilliğinden alırlar. (s.13)

Vaktiyle bir “benliğim” vardı; artık sadece bir nesneyim... (s.13)

Artık benim için hiçbir şey konu olamaz, zira bütün şeylerin tanımını verdim. (s.14)

Aşırı hassas yalnızlıklarımız, ötekiler için ne cehennemdir! Ama hep onlar için, bazen de kendimiz için icat ederiz görünümlerimizi... (s.16)

İnsanlar, en nazlı ölçütlere göre sınıflandırılabilir: mizaçlarına göre; eğilimleri, düşleri ya da salgı bezlerine göre... Kravat değiştirir gibi fikir değiştirilir; zira her fikir, her ölçüt, dışarıdan, zamanın biçimlenişlerinden ve tesadüflerinden gelir. (s.18)

Doyasıya yaşanan her saplantı kendi aşırılıklarıyla kendini ortadan kaldırır. (s.19)

Sıkıntı, kendi kendine yarılan zamanın içimizdeki yankısıdır, boşluğun açığa çıkmasıdır, hayatı destekleyen –ya da icat eden – o sayıklamanın kurumasıdır. (s.21)

Her birimiz, yalnızlığa karşı işlenen günah, yani insanlarla alışveriş tarafından yozlaştırılmaya yazgılı bir saflık dozuyla doğarız. Zira her birimiz, kendimize hasredilmiş olmamak için elimizden geleni yaparız. (s.24)

Dünya yalnızlığımızı bozmuştur, ötekilerin üzerimizde bıraktığı izler silinmez bir hale gelir. (s.24)

Hiçlik karşısında her kelimeyle bir zafer kazansak bile, onun zorbalığına daha da fazla maruz kalmamıza yol açar bu. Etrafımıza saçtığımız kelimeler oranında ölürüz. Konuşanların sırrı yoktur. Ve hepimiz konuşuruz. Kendimize ihanet eder, kalbimizi teşhir ederiz; her birimiz dile gelmezliğin celladıyızdır; her birimiz sırları, en başta da kendi sırlarımızı yok etmek için yırtınırız. Ötekilerle görüşmemiz de, kendimizi boşluğa doğru bir yarış içinde hep birlikte alçaltmak içindir; ister fikir teatisi olsun, ister itiraflar ya da entrikalar... Merak, sadece  dünyaya düşüşe değil, her günkü sayısız düşüşe yol açmıştır.

Siyasetçiler, reformcular ve kolektif bir bahaneden yana çıkan herkes üçkâğıtçıdır.(s.25)

Kendini iletişimsizliğe bırakmanın, tesellisiz ve sessiz heyecanlarımızın ortasındaki gerilimin dışında, hayat, koordinatları belli olmayan bir alan üzerinde koparılan patırtıdır; evren ise, sara hastalığına tutulmuş bir geometri. (s.24)

Kendi hayatımız zar zor kavranılabilir görünürken, ötekilerin hayatı nasıl tahayyül edilebilir? (s.25)

Tek olmaktan duyduğu gurur, insanı kendi derdine aşık olmaya ve tahammül etmeye teşvik eder. Bir ıstırap dünyasında, ıstırapların her biri, diğerleri nazarında tekbencidir. Mutsuzluktaki özgünlük, onu kelime ve hisler bütünü içinde tecrit eden sözel niteliğe bağlıdır. (s.27)

Zekâ ile sersemlik arasındaki fark, çeşitlendirilmediği zaman bayağılığa yol açan sıfat kullanımında ortaya çıkar. Bizzat Tanrı, sadece kendine eklenen sıfatlarla yaşar. (s. 27)

Niçin Tanrı o kadar soluk, o kadar dermansız ve o kadar vasat bir çekiciliktedir? Niçin ilginçlik, tutarlılık ve güncellikten yoksundur ve bize o kadar az benzer? (s.28)

İnsan kendini Şeytan’da çok fazla bulduğu için O’na tapamaz; ondan bilerek nefret eder. (s. 29)

Aşkın tek işlevi, bizi bir haftalığına –ve sonsuza dek-  yaralayan ölçüsüz ve acımasız Pazar öğleden sonralarına dayanmamıza yardım etmesidir. (s.31)

Ama dünya içinde kendimizi nasıl unutabiliriz? (s.31)

Bir ruh, sadece üzerine aldığı tahammül edilmez şeylerin miktarıyla büyür ve telef olur. (s.31)

Keşke bir taş olabilseydim! 'Yürek': Bütün azapların kökeni.. (s.32)

Adem’den beri insanların bütün çabası, insanda değişiklik yapmak olmuştur. (s.33)

Hangi günahı işledin de doğdun? Hangi suçu işledin de varsın? Acın da kaderin gibi sebepsiz.(s.37)

Zaman’ın cümlesinde, insanlar virgüller gibi yer alırlar; sense, onu durdurmak için nokta olarak hareketsizleştin. (s.37)

Bu ruh nasıl yatışabilirdi? Bir yanda yürek ile toprağın bölünmezliği içine dalma istenci; öte yanda, giderilemeyen bir arzuyla daima mekânı içine alıp eritme istenci. (s.40)

Çare bulma saplantısı bir uygarlığın sonunun belirtisidir; selâmet arayışı da bir felsefenin sonunun..(s.42)

Omuzlarımızın ve düşüncelerimizin üzerinde ağır yüklerle bir hapishanede doğmuşuz; kesip atma imkanı bizi bir sonraki gün yeniden başlamaya teşvik etmese, tek bir günün bile sonunu getiremezdik. (s.44)

Evreni adaletsizlik yönetir. (s.47)

Dünya, gözyaşlarının biriktiği bir yerdir. (s.47)

Zaferler ve yenilgiler, adı kader olan bilinmez bir yasaya göre birbirini izlerler. (47)

Kader mağluplar terminolojisinin gözde sözcüğü...(s.47)

Bu dünyada hiçbir şey kendi yerini bulmuş değildir, başta bizzat dünya olmak üzere. (s.48)

Tanrı ve insanın adaletsizliğini hiç kimse düzeltemez. (s.48)

Hakikaten yalnız varlık, insanlar tarafından terk edilmiş olan değil insanlar arasında acı çekendir. (s.49)

Eski zamanlardaki büyük yalnızlar mutluydular, ikiyüzlülüğü bilmiyorlardı, gizleyecek bir şeyleri yoktu: Bir tek kendi yalnızlıklarıyla söyleşiyorlardı...(s.49)

Geceler boyunca hangi kâbuslarla haşır neşir olduk ki güneşe düşman olarak kalkıyoruz? (s.45)

 Kendimi bütün insanlara karşı savunmak, çılgınlıklarına tepki göstermek ve bunun kaynağını ortaya çıkarmak istedim; dinledim ve gördüm ve korktum: Aynı sebeplerle ya da herhangi bir sebeple hareket etmekten, aynı hayaletlere ya da tamamen başka bir hayalete inanmaktan, aynı sarhoşluklara ya da tamamen başka bir sarhoşluğa gömülmekten korktum; son olarak da, ortaklaşa hayal kurmaktan ve son nefesimi bir vecd kalabalığı içinde vermekten korktum. Bir varlıktan ayrılırken bir yanılgının daha elimden çıktığını, onda bıraktığım yanılsamayla yoksullaştığımı biliyordum...(s. 50)

İnsanların var olmak ve harekete geçmek için sarıldıkları nedenleri, kendimde ortadan kaldırmak istedim. Sözle anlatılmayacak kadar normal bir hale gelmek istedim, - şimdide sersemlemiş bir halde, budalalarla aynı düzeyde ve onlar kadar boşum. (s.51)

Bazı sabahlar canlı cansız her şeyi mahvetme isteğiyle uyanmamızın sırrı nedir? (s.51)

İnsan bütün bildiklerine rağmen, bütün bildiklerine karşı her gün yeniden başlar. Bu ikiliği kötü bir alışkanlık haline getirmiştir. (s. 53)

İster sürpriz ister zorunluluk nedeniyle olsun, tartışmasız bir bozguna uğramayan var mıdır? O zaman ellerini dua için açıp, sonra felsefenin cevaplarından bile daha boş bir halde iki yanına bırakmayan var mıdır? (s.56)

Varlık dilsizdir ve zihin gevezedir. Bunun adına bilmek denir. (s.58)

İçimizde sadece özgül bir biçimde kendimiz olmamıza yol açan şeyler sağlıklıdır. (s.60)

Vardım, varım, ya da olacağım; dilbilgisinin sorunudur bu, varoluşun değil. (s.62)

Eğer düşüncede öldürdüklerimiz hakikaten yok olsalardı, yeryüzünde kimse kalmazdı. İçimizde çekingen bir cellat, hayata geçmemiş bir katil taşırız. (s.63)

Her birimiz ardımızda bir dost ve düşmanlar mezarlığı sürükleriz; bu mezarlığın yüreğin uçurumlarına atılmış veya arzuların yüzeyine yansıtılmış olması da pek mühim değildir.  (s.63)

Özgürlük, özü şeytanî olan etik bir ilkedir. (s. 64)

Herkes, yalnızlık hiyerarşisinin farklı bir derecesinde yerini alır; hain ise bu hiyerarşinin en uç noktasında bulunur: O, bireylik vasfını azgınlığa vardırır. (s.65)

Kendini bütün insanlardan dışlayacak benzersiz bir cinayet işleme arzusunu duymayan var mıdır?
Kendini ötekilere bağlayan zincirleri hepten koparmak için, temyizi mümkün olmayan bir mahkûmiyete maruz kalarak uçurumun sükûnuna varmak için, alçaklığa kim can atmamıştır? (s.66)

Uzak ilkbaharlar düşledim; sadece dalgaların köpüğünü ve doğumumun unutuluşunu aydınlatan bir güneş, toprağa ve her tarafta sadece başka yerde olma arzusu duyma derdine düşman olan bir güneş düşledim. Yeryüzündeki yazgımıza bizi kim çarptırmıştır? (s.66)

Saatler boyunca başka saatleri bekleriz. (s.68)

Hepimiz, düşündüğümüzden çok daha fazla şeye inanırız; hoşgörüsüzlükleri barındırır, kanlı tedbirlere ihtimam gösterir ve fikirlerimizi aşırı yöntemlerle savunarak dünyayı itiraz edilmez gezici kaleler gibi katederiz. (s.69)

Kendine tapmayan kişi daha doğmamıştır. Yaşayan her şey kendisini çok sever; hayatın derinlikleriyle yüzeyini kasıp kavuran dehşet başka türlü nereden gelirdi ki? (s.69)

Kökeninde aldatıcı ve yıkıma mahkum olmayan hiçbir yeni hayat görmedim şimdiye kadar. Her insanın zaman içinde ilerleyip bunaltılı bir geviş getirmeyle kendini tecrit ettiğini, yenilenme niyetine de ümitlerinin beklenmedik yüz buruşturmasıyla karşılaşıp kendi içine düştüğünü gördüm

İnsan cinnet tarafından korundukça etken olur ve ilerler; fakat sabit fikirlerin doğurgan zorbalığının elinden kurtulunca mahvolur ve çöker.(s.72)

Bir insanın kabul gören her şeye meydan okuyacak cesareti bulmak için neyi kaybetmesi gerektiği bilinemez; hiçbir şeyi yapmakta sakınca görmeyen, en mahrem düşüncelerini, hem şehvetperest hem de saf bir bilgi tanrısının yapabileceği gibi tabiatüstü bir küstahlıkla fiiliyata döken bir insan haline gelene kadar, Diogenes’in neyi kaybetmiş olduğu bilinemez. Kimse daha dobra olmamıştır; samimiyette ve zihin açıklığında bir sınır-vaka olduğu gibi, eğer arzularımızla davranışlarımız eğitim ve ikiyüzlülük tarafından frenlenmese, bizim de ne olabileceğimizin örneğidir. (s.73)

Bana şu dünyada iyi başlayıp kötü bitmeyen tek bir şey gösterin

Altında ezilmediğimiz bir olayın bizim için ne anlamı olabilirdi ki? Gelecek, bizi harcamak için bekler. Ruh artık varoluşun sadece çatlamasını kaydeder ve duyuların hâlâ titreşmesi için ancak kötülük beklentisi gerekir...(s.76)

Birkaç eksiksiz melankoli örneği ve birkaç benzersiz intihar dışında, insanlar, tarihi ve tarihin yüz buruşturmalarını doğurmak için tıka basa alyuvarlarla doldurulmuş kuklalardır. (s.76)

Kendi içimize mıhlanmış olduğumuzdan, doğuştan gelen ümitsizliğimizin çizdiği yoldan ayrılma melekemiz yoktur. Hayat bizim ortamımız değil diye kendimizi hayattan muaf mı tutturalım?(s. 78)

Hayata karşı bütün gerekçeleri yaşamış ve doğrulamış olduğumdan, onu lezzetlerinden arındırdım ve tortusu içine gömüldüğümde çıplaklığını hissettim. Cinsellik-sonrası metafiziği yaşadım. (s.80)

Yeryüzü üzerinde yapılan her şey, boşluk içinde bir doluluk yanılsamasından, Hiçlik’in esrarından gelir.. (s.81)

Cesaret ve korku, hayata densizce bir anlam ve ağırlık vermekten ibaret olan o aynı hastalığın iki kutbudur... (s.83)

Bir başkaldırının haklı çıkması ve ateşli taraftarlar yaratması, bir vahyin yayılması ve buna bir kurumun el koyması, zamanında yalnızlığa mahsus olan - birkaç hayalci çömezin hissesine düşen- ürpertilerin satılmış bir varoluşla kirlenmesi için yeterlidir. Bana şu dünyada iyi başlayıp kötü bitmeyen tek bir şey gösterin. En kibirli çarpıntılar, tabii vadelerini doldurmuş gibi, bir lâğıma gömülür ve atmaz olurlar. Bu güçten düşme, yüreğin faciasını ve tarihin negatif yönünü teşkil eder. (s.85)

Nefret ya da acıma içinde bizi şeylere bağlayan o negatif dayanışma, muazzam bir fiziksel zayıflıktan kaynaklanmaktadır. (s.86)

Hayatın hiçbir anlama gelmediğini herkes bilir veya sezinler: O zaman, hiç olmazsa bir söz oyunuyla kurtarılmalıdır! (s.88)

Bir kitabın üzerimizde yarattığı etki, ancak içindeki entrikayı taklit etme, kahraman öldürüyorsa öldürme, kıskanıyorsa kıskanma, acı çektiğinde veya öldüğünde hasta veya ölüm döşeğinde olma isteğini duyuyorsak gerçektir. (s.92)

Tanrı, icat edilir. O’nun adını andığınız sürece cinnetinizin kılık değiştirmiş olduğu anlaşılmaz ve... her şey size mubah olur. Hakikî mümini deliden ayırt etmek güçtür; fakat onun deliliği yasaldır, kabul görür. (s.97)

Tanrım, bana hiç dua etmeme gücü verin, her nevi tapınma saçmalığından koruyun, beni Siz’in elinize hepten teslim edecek o sevgi eğilimini benden uzak tutun. Kalbimle gökyüzü arasındaki boşluk genişlesin! (s.98)

Terazinin bir kefesine, dünyaya “saflar”ın yığdığı kötülükleri, öteki kefesine de ilkesiz ve kuruntusuz insanlardan gelen kötülükleri koysaydık, ilk kefe ağır basardı. (s.100)

Nereden geldiğimi artık söyleyemem: tapınaklarda inançsızım; sitelerde coşkusuzum; hemcinslerimin yanında meraksızım, yeryüzünde kesinliğim yok. - Bana belirgin bir arzu verin ve dünyayı alt üst edeyim. (s.111)

Her nesil kendinden önceki neslin cellatlarına anıtlar diker. (s.112)

Hepimiz sahtekâr olduğumuz için birbirimize tahammül ederiz. Yalan söylemeyi kabul etmeyen birisi ayağının altındaki toprağın kaydığını görürdü: Sahteliğe biyolojik olarak tâbiyizdir. (s.115)

Kendimizden kurtulamadığımız zaman, kendimizi yiyip bitirmenin tadını çıkarırız. (s.116)

Hastalık olmadan hastayızdır ve zaafımız olmadan cehennemliğizdir. (s. 116)

Özgür olmayı deneyin: Açlıktan ölürsünüz. Kâh hizmetkâr kâh despotik olmanız ölçüsünde toplum size müsamaha gösterir; gardiyansız bir hapishanedir bu - ama telef olmadan kaçılamaz ondan. (s.117)

Psikoloji kahramanın mezarıdır. (s.122)

Önyargı, kendi içinde yanlış, ama nesiller tarafından biriktirilmiş ve aktarılmış olan organik bir hakikattir: (s.124)

Tutarlılığımızdan ya da kaprislerimizden doğan gerekçeler her noktada birbirine denktir. Hiçbir şey savunulmaz değildir - en saçma önermeden en hunhar cinayete kadar. Fikirler tarihi de tıpkı vakalar tarihi gibi anlamsız bir iklim içinde cereyan eder: (s.127)

Zihin mezarlığında ilkeler ve formüller yatar: Güzel, tanımlanmıştır, oraya gömülmüştür. (s.128)

İnsanın elinden Mutsuzluk yalanını alın, ona bu sözcüğün altına bakma gücünü verin: Kendi mutsuzluğuna tek bir an dayanamazdı. (s.130)

Evet, aslında iblisler ruhumla top oynuyor gibi geliyor bana... (s.133)

Tanrı’nın kendi ülkelerinde tanrıtanımazlığı yaygınlaştırması da ortadan yok olmamak içindir - kendini savunmak için. (s.139)

Nasıl bir uçurum kusursuzluğuna ulaşmışım ki düşecek yerim bile kalmamış? (s.140)

Bütün tanrılardan nefret ederim; onları hor görecek kadar sağlıklı değilim. İlgisiz’in en büyük aşağılanması da budur. (s.141)

Eğer ruh o kadar az bir şeyse, yalnızlık duygumuz nereden gelmektedir? (s.142)

Olmadığın gibi hiç olmayacaksın; ya olduğun gibi olmanın hüznü... Cevherin hangi aykırılıklara batmış ve dünyaya sürülmende hangi karışık deha ağır basmış? Kendini ufaltmadaki ısrarın, ötekilerdeki düşüş iştahını benimsettirmiş sana. (s.142)

Modern kendini beğenmişliğin haddi hududu yoktur: kendimizi bütün geçmiş yüzyıllardan daha aydınlanmış ve daha derin zannederiz. Bir Buda’nın öğretisinin binlerce varlığı yokluk meselesinin karşısına getirdiğini unutarak, bu meseleyi bizim keşfettiğimizi hayal ederiz; çünkü terimlerini değiştirmiş ve içine bir parçacık teferruatlı bilgi katmışızdır. Fakat hangi batılı düşünür bir Budist rahiple muhayeseyi kaldırabilir ki? Kendimizi metinlerin ve terminolojilerin içinde kaybederiz.

Nerede tükettin ömrünü? Bir hareketin hatırası, bir tutkunun işareti, bir maceranın parıltısı, güzel ve firari bir cinnet-geçmişinde bunların hiçbiri yok; hiçbir sayıklama senin ismini taşımıyor, seni hiçbir zaaf onurlandırmıyor.İz bırakmadan kayıp gittin; senin rüyan neydi peki? (s.161)

Serzeniş

"Kendime seçtiğim değerler adına ve tüm mukaddesatımla söylüyorum, kimseye kızmıyorum, kin duymuyorum. kalbimde kire, kine yer yok. Evet, zehirli bir dilim var. İstediğim zaman bu dilden akacak olan zehrin başkasını felç edebileceğinin farkındayım ama kuvvetine sahip olduğunuz bir şeyi çok adil kullanmanız gerektiğini de biliyorum."
-Murathan Mungan- (Egoist Okur Röportaj)

Altı Çizili Kitap Cümleleri - 5

"Hissetmek... ne renktir acaba?"
Fernando Pessoa - Huzursuzluğun Kitabı



"Dostluğa hazırım, işte elim. Ama lütfen bana aşık olmayın!"
Dostoyevski - Beyaz  Geceler

"Sen biliyor olmalısın, daha önce ölen çok insan görmüşsündür. İçlerinden şarkı çıktı mı hiç ölülerin doktorcuğum? Bir ses, bir mırıltı, bir kıpırtı? Dans gibi mesela? O bile bir şeydir."
Mine Söğüt - Deli Kadın Hikayeleri



"Eğer nasıl biri olduğumu bilseydiniz, şu anda beni selamlarken yüzünüzde gördüğüm o tatlı, dostane gülümse kim bilir nasıl donup kalırdı dudaklarınızın kıyısında!"
Stefan Zweig - Olağanüstü Bir Gece



"Kendi olarak, sana gelen
Sana gereksinimi olmadan, seni isteyen.
Sensiz de olabilecekken, senin ile olmayı seçen.
Kendi olmasını, seninle olmaya bağlayan
O, işte..."

Oruç Aruoba - Hani



"Hani daha ilk gördüğün anda tanıyormuş gibi hissettiğin birtakım insanlar vardır ya. Ve bir de bütün ömrünü beraber geçirdiğin ve asla gerçek anlamda tanıyamadığım başka insanlar vardır."
Marilynne Robinson - Lila



"Zamanın geri döndürülüp döndürülemeyeceğini bilecek kadar çok okumamıştı ama zamanın olduğu yerde sabitlenebileceğini tecrübeyle öğrenmiş oldu o akşam."
Altay Öktem - O Adam Babamdı



"Başkalarının mutsuzluğuna dokunmamak gerekir. Küçük bir bahçedir o, kırılgan ve hassas bir Arkadya'dır, rahatsız etmemek gerekir."
Fleur Jaeggy - XX'in Erkek Kardeşiyim



"Durmadan okumaktan söz ediliyor. Evet, ben de bir ömür boyu bunu yaptım,  durmadan okudum, okudum ama, şimdi düşünüyorum, durmadan okumak, yani birtakım kitapları okumuş olarak rafa kaldırmak, bir yerlere yerleştirmek, şunları okudum demek mi amaç? Olmasa gerek. Bütün bunlar bize bir şeyler düşündürecek, bir şeyler gösterecek, bir şeyler anlatacak, kendi kendimizi belki daha iyi anlayacağız, hem kendimizi belki daha iyi tanıyabileceğiz, kendi kendimizi derken ille kendimizden söz etmek de istemiyorum, kendimizi, dünyamızı, dünyayı, insanları, oyunları, ilişkileri başkalarının aracılığıyla ya da başkalarının yardımıyla tanımlamak çok önemli; tabii bunun için de buna dikkatimizi çevirmemiz gerekiyor. Yetkin davranmamız gerekiyor okumamızda, bakmamızda, dinlememizde."
Bilge Karasu - Nasıl Yazıyorsam Öyleyimdir

Virginia Woolf / Kendine Ait Bir Oda (Alıntılar)

Bir kadın kurgu edebiyatı yazacaksa paraya ve kendine ait bir odaya sahip olmalıdır.

Kanımca kadınlar da, kurgu edebiyatı da hala çözülmemiş muammalardır.

Dudaklarımdan yalanlar dökülecek ama aralarına hakikat karışabilir; bu hakikati arayıp bulmak ve herhangi bir kısmının elde tutmaya değer olup olmadığına karar vermek size kalmış.

Bir sene içerisinde kadınlar hakkında kaç kitap yazıldığıyla ilgili bir fikriniz var mı? Bu kitaplardan kaçının erkekler tarafından yazıldığını biliyor musunuz? Şu evrende belki de en çok tartışma konusu haline getirilen hayvan olduğunuzun farkında mısınız?

Kadınlar erkekler hakkında kitap yazmazlar - büyük bir rahatlama eşliğinde buyur ettiğim bir gerçek, çünkü erkeklerin kadınlar hakkında yazdığı her şeyi okuyascak olsam, yüzyılda bir çiçek veren ödağacı, daha ben kağıt kalemin başına oturmadan iki kez çiçek vermiş olurdu.

Neden kadınlar erkekler için, erkeklerin kadınlar için olduğundan daha ilginçtir?

Samuel Butler neden "Akıllı adamlar asla kadınlar hakkındaki fikirlerini söylemez" der? Görünüşe bakılırsa akıllı adamların başka bir şey dediği yok.

İnsanın aptalca bir kibri vardır.

Kadın bedeninde kısılı kalmış bir şairin kalbindeki tutku ve şiddeti kim ölçebilir ki?

Bir kadın olarak, ülkem yok. Bir kadın olarak, bir ülkem olsun istemiyorum. Bir kadın olarak, bütün dünya benim ülkem.

En iyi yetiştirilmiş kadınlar zihinleri en uygar olanlardır.

Para kazanın, kendinize ait ayrı bir oda ve boş zaman yaratın. Ve yazın, erkekler ne der diye düşünmeden yazın!

Kadının varlığına katlanamayan zihniyet; elbette onun yazmasına, okumasına, düşünmesine de karşıdır.

Sekiz çocuk büyütmüş temizlikçi kadın, dünya için yüz bin sterlin kazanmış avukattan daha mı az değerli?

İsterseniz kütüphanelerinizi kilitleyin ama zihnimin özgürlüğünü kilitleyebileceğiniz hiçbir kapı, kilit, süngü yoktur.

İrkilmeyin. Yüzünüz kızarmasın. Burada biz bizeyken, bazen böyle şeylerin olduğunu itiraf edelim. Bazen kadınlar kadınlardan hoşlanır.

Lou Andreas-Salome / Arayışlar (Alıntılar)

Sorun önyargıların aşılması, bağışlanabilir bir düşüncesizlik veya basit anlamda bir hata olsaydı; ah, sorun keşke böyle olsaydı! Yersiz kuşkulara kapılmayan sen, her şeyi anlayan ve hissedebilen sen bu yüzden hayatımdan kaybolup gitmezdin. (s.2)

Güzel insanlara her zaman hayranlık duymuşumdur ve bugün sanatçı beğenimle artık o zamankinden farklı bakıyor olsam da. (s. 5)

Artık onun sevgisine eskisi gibi çocukça bir güven duymuyordum. (s.12)

Eski tutkum, insanın tamamen uyandıktan sonra hatırlayamadığı bir rüya gibi gölgelere gömüldü. (s.13)

.. annem aslında ne bir dişi aslandı ne de geleneksel yoldan çıkan biriydi; dünyaya bakışı çoğununkine fersahlarca uzak olan yalnız , yaşlı bir kadındı sadece. (s.20)

Eğer dedikodular haksız yere yaılıyorsa ve senin gizli kuşkuların da öyleyse, sen bunu hak ediyorsun demektir. Belki de sen beni uzun süre bazı konularda işe yaramaz hale getirdin bana getirdiği sert şarabınla. Diğer bütün sarhoşluklara baskın geldin. (s.22)

Ayrıca bir kez şöyle adamakıllı aşık olamıyorsam suçlu ben değilim. Bu yeterince tuhaf zaten. (s.22)

Sevgi değildi; daha yoğun, daha dürtüsel, daha tekinsiz bir şeydi. (28)

En küçük memurundan tut, subay çevrelerine kadar hala hepsi kibirli, azametli ve dar görüşlü. Konumlarına göre görüntü değişiyor sadece, içerik aynı. Bizim artık annelerimiz ve büyükannelerimiz gibi düşünmediğimiz İçlerinden birinin bile aklına geliyor mu sanıyorsun? 'efendim aşağı efendim yukarı' diye etraflarında dört dönüp duran kadınlardan değil de artık kendi kendimizin efendisi olduğumuzun, kısacası eski kölece anlayışları rafa kaldırdığımızın farkındalar mı sence? (s.32)

İnsanlar sırf bana acıdıkları için yetişkinlik yaşına gelinceye kadar gelişimimi sürdüreceğimi ve herkes gibi olacağımı söyleyerek o kadar canımı yaktılar ki. Fakat yaşım ilerledikçe  -şimdi otuz yaşındayım- beni kandırdıklarını daha iyi anladım, fakat bunu kimseye fark ettirmeye ve karşı çıkmaya cesaret edemedim. Çünkü acınası olarak biri yaşamak ölüm gibi bir şey, öyle değil mi? (s.38)

Şimdiye kadar ona hiç, hiç bir zaman insani anlamda, halden anlayarak, bu denli yakın olmamıştım; fakat aynı zamanda bir kadın olarak ondan hiç bu kadar uzak olmamış, bu kadar uzaklaşmamıştım. (s.45)

Belki en başında birbirimizle başka türlü kaynaşabilirdik, mücadele etmeden, çekinmeden, birimizin veya diğerimizin üstün ya da aşağı olması söz konusu olmadan! Sadece gençliğimizin tazeliğiyle, duyduğumuz sevinç ve esrimeyle! Evet, belki! Belki böyle bir aşk vardır, mümkündür ve güzeldir. (s.45)

Bir insan, bizim onda kendimize uygun bulduğumuz yanlardan çok farklı değil midir aslında? (s.48)

Yapmamız gereken tek şey yolumuza devam etmektir; bize ait olan birlikte gelir, bizimle beraber yürümeyeninse, bizi durdurmasına izin vermemeliyiz. (s.50)

... havailikle delilik arasında salınırcasına bu iki duygu kutbu arasında gidip geliyormuşum gibi hissediyordum. (s.61)

Kendi mutluluğunu engelliyorsun: Hayattan ve insanlardan çok fazla şey bekliyorsun. (s.62)

Hayatta her şeyin bir bedeli var, en fazla da mutluluğun. (s.62)

Bedia Ceylan Güzelce / Soyka (Alıntılar)

                                              

Aşk böyledir. Baskına gidiyorum diye evden çıkarsın, bozguna uğrayıp dönersin. (s.7)

Masumiyeti her yerinde yazılıydı ama sanki çıplak gözle görülmüyordu. (s.29)

Benim hikayem, kurşun geçirmez gibi görünse de bakışlarınızla delik deşik, gülüşlerinizle paramparça edilmiş. (s.30)

İyisiyle kötüsüyle hayat bir bütün filan zırvalarını bir kenara bırak. Aradan gereksiz detayları çıkarabildiğin bir hayatı düşünsene, daha kısa, daha saf ve daha doğru olmaz mıydı? (s.38)

Bu benim hikâyem ve hikâyem hiçbir okulda öğretilmeyen bir şeyi öğrenmiştir erkenden: Kendiyle baş başa kalabilmeyi ve buna "yalnızlık" dememeyi. (s.43)

Doğruyu öğrenene kadar insan yanlışın kölesidir. Benimki de o hesap. Kaderim sandığın her şey korkunç bir hikayeden alıntı gibiydi. (s.45)

İnsan bir defa anasının karnından kovulur ve bir daha hiçbir yerden kovulmak ona dokunmaz. (s.49)

Öyle cahil bir zamanındayız ki dünyanın, bu kadın bir insanı öldürmenin suç olduğunu bilmiyor bile olabilir. (s.56)

Bakın, bir kereliğine bile olsa bir çocuk kendi ölümünü aklına getirmişse, yıkılsın o dünya. (s.60)

Mezar kelime anlamıyla “insan ölüsünün gömülü bulunduğu yer” demektir. Kardeşim kalbimde gömülüdür. yeri belli olsun diye memem durur başucunda. kalbim bir mezar yeridir. (s.75)

Kardeş küçük bir anda insana kahraman olma fırsatı sunandır. (s.76)

Kardeş insanın aynada görünmeyen yüzüdür. Başka biri olabilme ihtimalidir. Hem kendin hem değil. (s.75)

Dünyada bir adalet olduğuna inanmıyordum. İnanmadığım şeylerin sayısı artınca din derslerinden muaf tutuldum. (s.79)

Kendin dışında her şeyi düşündüren, insana kendini unutturan bir şehirdi İstanbul.(s.88)

Sırf o söyledi diye ben o gün orada çok güzeldim. (s.92)

Bu benim hikayem ve bu hikayede kavuşmak yok. Dağ dağa kavuşur benim hikayemde, insan insana nah!(s.94)

Kuşku bir sestir ve biz vakti geldiğinde onu duymaya başlarız. (s.103)

Nedir gerçek? Gerçek değişmez, sen değişirsin. Gerçek bozulmadan durur ama senin onu kabul etme becerin gerçeğin açığa çıkma hızını etkiler. (s.103)

Aile dediğin tırmalıyor insanı,yarası çok derin ama yüzeyde iz bırakmıyor.(s.106)

Suçu önce kendimde arayıp herkesi haklı çıkarmak üzere yetiştirildim. (s.112)

Zaten ölüp terk edeceğimiz bir dünyayla bu kadar samimiyet kurmanın anlamını ben göremiyorum. (s.113)

Benimki daha çok yabancı ve seyirci kalmayı tercih etmek. Her şeye. Garsona, yan masadaki çifte, arka masanın yanında duran pusetin içindeki bebeğe, öteki garsona, yeni gelen müşterilere, gülümsemek zorunda kalacağım her andan uzaklaştırdım kendimi. (s.113)


Tanış olmama hali, mesafeli bir duruş, çekingen bir bakış, hep merak içinde kalmak, cevap değil de soru üretmek. Aşkı muhafaza ve müdafaa eden şeydir yabancılık. İki insan birbirine akraba oldukça yitirir aşkı. Tanışıklık arttıkça, insanın birbirini tutma isteği azalır. (s.114)

Kısa kesik diyaloglarda sonra bir sessizlik olur ya, o sessizliği sürdürmek tarafların birbirine ilelebet düşmanlık beslemesini kesinleştirir. (s.118)

İnsan , kalbi aşkla çarparken dinlediği şarkıları bir ömür boyu unutamaz. (s.119)

O gece birlikte olduk. Olduk çünkü olmamamız için belli bir sebep görmemiştim. Hem sevişmek nedir ki, sahi nedir sevişmek? Apo"yla Nalan bile sevişiyor. Sevişmek bir lisan. Seni seviyorum gibi, sana aşığım gibi, ot gibi, kök gibi, bok gibi püsür gibi. Laflar ön sevişmenin ta kendisi değil mi? Lisan dediğin öyle kuru kuru sözle değil, sevişmekle konuşulur. Her beden başka bir dilde kıvraklık ve akıcılık gerektirir, insan seviştikçe başka dillere hakim olur. Kaç dil biliyorsun diye sorarsan, ben tek. (s.120)

...hayat söylediğimiz değil de söylemediğimiz şeylerdir. (s.135)

Bir insanı öldürmek istiyorsanız ona cevaplayamayacağı sorular bırakın. O gereğini yapacaktır. (s.142)

Altı Çizili Kitap Cümleleri - 4

"Ülkeyi değiştirmek olanaksız. Gel konuyu değiştirelim."
-James Joyce-Ulysses-

"Açık seçik taraf tutuyorum. Yobazlığa karşıyım, ırkçılığa karşıyım, gericiliğe karşıyım."
-Mina Urgan-Bir Dinozorun Anıları-


"Bazı insanlar vardır, onları gördüğünüz zaman kendilerine nasıl tahammül ettiklerini düşünürsünüz.”
-Simone de Beauvoir - Mandarinler


"Bütün hayatımızı, aslında yapmaktan başka çaremiz olmayan şeyleri rızamızla seçmeyi öğrenmekle geçiriyoruz". 
-Ursula K. Le Guin - Yer Deniz Büyücüsü-


''Yıllar önce okuduğum işe yaramaz bir kitaptaki tek işe yarar cümle şuydu: İnsanın kullandığı ilk alet, başka bir insandır...''
-Hakan Günday - Daha-


"...erdemin güzel hazlarını reddedenler veya karşı çıkanlar, bunu sadece diğerlerini kendileri kadar suçlu ve mutsuz yapmanın zalimce zevkinden ve kıskançlıktan yaparlar, emin olun. Kördürler ve herkesin de kör olmasını isterler, yanılmışlardır ve herkesin de yanılmasını isterler."
-Marquis de Sade - En Çok Kendisine Yabancıdır İnsan-


"Doğarız ve o an sanki ömür boyu sürecek bir pakt imzalamış gibiyizdir, fakat gün gelir, bunu benim adıma kim imzaladı, diye sorarız."
-Jose Saramago - Görmek-


"İnsan neyi anlatabilir? İnsan insana, insanlara hangi derdini anlatabilir? Yıldızlar birbiriyle konuşabilir, insan insanla konuşamaz."
-Ahmet Hamdi Tanpınar - Saatleri Ayarlama Enstitüsü-

"Ama şuramda bir bulantı. Gitmiyor, geçmiyor. İnsanlar arasında durmadan mikrop gibi yayılan bir hastalığın bulantısı bu. Kuşku ve güvensizlik. Bunları böyle böyle düşünmek zorunda kalışım... Yoklaya yoklaya yaklaşmak herkese. Şu anlamda ya da bu anlamda... Adımları hesaplı atmak. Yürekleri hesaplı açmak. Açık olamamak. Her gün biraz daha kapanmak. Her gün biraz daha köstebekleşmek, tilkileşmek, böcekleşmek."
-Adalet Ağaoğlu- Dar Zamanlar-

"Bir süredir, bu ülkede okuyan, bağımsız düşünebilen insanların sayısını azaltmaya, gittikçe yok etmeye yönelik bir kültür politikası güdülmektedir. Toplumu, yalnızca boğazını düşünen bir koyun sürüsüne dönüştürme amacıyla izlenen bu politikanın yöntemlerinden biri de, kitap düşmanlığı ve okuma korkusu yaratmak."
-Pınar Kür - Asılacak Kadın-


- Sen çay seversin, diyorum. İki şeker, değil mi? 
-Nasıl hatırlıyorsun? diye şaşırıyor. Pes doğrusu!
Hatırlamak değil, diyorum, başka bir şey. Unutmamak bel­ki, diye ekliyorum usulca.
-Tomris Uyar - İpek ve Bakır-

Oğuz Atay / Günlük (Alıntılar)

 

"-Kimseye söylemeden, içimde kaldı, kayboldu- dediğim düşüncelerin, duyguların aynası olsun. Kimse dinlemiyorsa beni- ya da istediğim gibi dinlemiyorsa- günlük tutmaktan başka çare kalmıyor. Canım insanlar! Sonunda,bana, bunu da yaptınız.

"Bilmedi ki ben her şeyi hem görüyor, hem de ümitsizce öyle olmadığının söylenmesini bekliyordum."

"Güçlü olmak zorundayım. Bunu da becermek çok zor, gerçekler ağır geliyor. İlk günler hafif ve dayanılır gelen şeyler, şimdi biraz ağırlaştı. Fakat hüküm vermemeliyim. O kadar sık değişiyorum ki."

"Bir başka nokta daha: öyle bir yarım yamalaklığımız var ki, bizim dramımız, trajedimiz, akıl almaz bir biçimde gelişiyor. Ayrıca, bir trajedinin içinde olduğumuzun farkında bile değiliz. Çok güzel yaşayıp gittiğimizi sanıyoruz."

"Ben ne yapmışsam iyi yapmak kastıyla yaptım; Muvaffak olamadıysam bunun kabahati niyetimde değildir.."

"Hayal gücü bir yerde beylikleşiyor. Gerçek hayattaki insanların çoğu da öyle. Verilen rolü oynayıp duruyorlar."

"Durup dururken seviyorum işte, sevip duruyorum."

"Çaresizlik yüzünden her şey anlamını kaybediyor. Sen olmadıktan sonra sana yazılan mektup ne işe yarar?"

"Hata yapmayan insan hiçbir şey yapmıyor demektir, çamurlu yolda yürürsen elbette ayağın kirlenecek".

"Ölsem demiştim ya geçen gün. Siz insanlara inanmayın. Şimdi hiç ölmek istemiyorum."

"Kendini parçalayan adam; kişiliğini parçalayan adam."

"Gülümsemenin içindeki sevgiyi anlatamıyorum demek ki”

"İnsanın içinde ifade edilmez bir eksiklik duygusu kalır. Her şey başka türlü olabilirdi sanki. Bütün bu oyunlar bu kadar kötü oynanmayabilirdi."

"Çok az vaktim kaldı, anlamıyor musun? Artık cesur olmam gerekiyor, hiç olmazsa düşüncelerimi yaşamalıyım."

"Ölüm gözümüzün önünde olsun, hiç hatırımızdan çıkmasın, her an ölebileceğimizi unutmayalım. Ölüm geldiği zaman boş bulunmayalım."

"Ölümün anlaşılmaz yok ediciliğine katlanamıyorum."

"Sonra hiçbir şey olmamış gibi kaldığım yerden yaşamaya devam ediyorum."

"Geleceğini kaybet­mek, yaşanan zamanı da boşlaştırıyor. Ne yapalım, henüz biraz da ayakla durma gücüm var; deneyelim, sonuç almaya çalışalım."

"Fakirlik kültüründe yaşayanlarda büyük acı çekme ve boşluk duygusu vardır. Uzun süreli tatminler sağlamak zordur. Gerçekte fakirliğin kültürü, kültürün fakirliğidir."

"Belinsky önce dünyayı olduğu gibi kabul ediyor. Kendi acılarına da aynı sessizlikle boyun eğiyor. Herkes kendi acısına katlansın. Dünyanın mantığı böyle) Fakat başkalarının acı çekmesini kabul eden insan, aynı güçle sürdüremez yaşantısını. Ve eğer insan başkalarının acı çekmesini kabul edemiyorsa dünyada haksız olan bir şey vardır ve tarih bu noktada mantıkla bağdaşamaz."

"Perşembe günlerini sevmem. Sabah sekizden akşam beşe kadar demek istiyorum. Yüz kere, bin kere alt alta yazmak istiyorum: perşembe günlerini sevmem. Sonunda insanlar anlasın ne demek istediğimi de sormasınlar gerisini. Can sıkıcı anılarımdan kurtulmak için daha iyi bir yol bilmiyorum. Perşembe günlerini sevmem. Daha ne istiyorsun benden? Sevmiyorum işte. Neyi seviyorum ki?"

"Sevgi propagandası yapan nefret dolu insanlar."

"Ben insanı hayatını sarsan büyük fırtınalar içinde tanımak isterim."

"İçimize düşenlere ilgisiz bir düşmanlık besliyoruz. Bizi kimse anlamadı, biz de kimseyi anlamıyoruz."

"Şimdi, dedim; uyusam ve ameliyatta ölsem, hiçbir şey duymayacağım , hepsi bu kadar. Çok kötü hissetmedim."

"Artık kafamın bulanıklaştığını ve saçma­ladığımı düşünsünler istemiyorum."

"Düşüncem geç gelişti, biraz geç başladım; biraz da erken bırakmak durumunda kalıyorum."

"Öyle bir çıkmazdır ki düzenden yana olanın da, düzene karşı olanın da ayni sularda çırpınmasıdır. Haksız olana karşı çıkanın da haksız olduğu bir ortamdır."

"..meselenin içinden çıkamadığı için ülkesinden kaçar, hayatı boyunca her şeyden kaçmıştır."

"Ey talih! Beni kendi ülkemde bir yabancı gibi yalnız bıraktın. Bütün ümit kapılarını yüzüme kapadın. Bunu neden yaptın bana?"

"Anlatmak istediğimi tam -ya da hiç- veremiyorum demek ki. Ya da öyle bir şey işte anlattıklarım. Yaşarken unutulup gitmek. Bense neler düşündüğümü sanıyorum. Bu yüzden bu ülkede herkese kafa tutuyorum."

"Para vererek kitaplarını bastırıyorlar önce: Sonra isim yapıyorlar ve ülkenin başına belâ oluyorlar."

"Herkes, yarı yolda bıraktığı herkes, o yolda bir yere varıyor. Hikmet, herkes namına, hepsinin yaşantısını öldüresiye sıkıcı buluyor. Onların yaşamadığı sıkıntıyı, sanki onlar adına Hikmet duyuyor. Bu nedenle bitiremiyor belki yaşantılarını ; sonuna kadar yaşayamıyor . Belki de değil. Belki bir yaşantıyı sonuna kadar sürekli izlemenin, bitirmenin bir çeşit ölmek olduğunu hissediyor. Yarım yaşantılar sürdürerek, bütün ölümlerden kaçıyor."

"Bu dünya geçicidir. Bu dünyada elde etmek ve korumak bir insan için sadece kısa ömrü için gereklidir. Bunu unutmamalıyız. Mezarlıklar bu nedenle gözümüzün önünde bulunmalı. Evimizin bahçesinde, sokağın köşesinde tek mezarlar yer almalı. Her şey geçicidir. Belgeler gereksizdir , unutulacak ayrıntıları yazmak anlamsızdır. Belki de unutmak esastır. Öğrenmek, kendini tanımak mutsuzluktur."

"İnsan bazı olayları yaşamanın heyecanını kaybedince, aynı olayları tekrar yaşarken daha ustalaşıyor; yaşamanın akışına kapılmadığı için daha üstün bir yaratıkmış gibi görünüyor başkalarına. Oysa duyarlık bitmiş."

“İnsanlarımızın ilgisizliği,uzaklığı da canımı sıkıyor.”

"Galiba evde oturmaya o kadar alışmışım ki sanki evden çıkınca gerçek bir dünyada yaşamıyorum. Evin dışında her yer sanki aynı, sanki bütün insanlar birbirine benziyor. Ne acıklı değil mi?"

"Neden öldü? Kalpten öldü elbette. Yaa kalbi mi vardı. Evet, kalbi olduğu için öldü. Oyunları çok ciddiye aldığı için öldü. Ciddi olmayan başka biri hiç olmazsa bir baygınlıkla filan yetinebilirdi. Coşkun'un kötü huyu: her olayı büyütürdü."

"Ben ne zaman canım sıkıldığı için evden çıksam, yolda güzel bir fikir gelir aklıma. Galiba hep acele ettim."

"Sevgi propagandası yapan nefret dolu insanlar."

"Insanın geliştiği filân yok. Yalnız kusurlarına alışıyor, o kadar."

"İnsan, her an kendini parçalayarak, kendi etinden kanından vererek yaşayabilir mi? Gerçeği aramak bu mudur?"

Anais Nin / Minotor'u Kışkırtmak (Alıntılar)

 

Ben oldum olası taşkın, abartılı biri oldum zaten, çünkü tek başıma, bana uyan bir iklim yaratmaya çalışıyordum. (s.14)

Bütün maceraperestlerin sonu felakettir. Belki de geçiş işlemini, zihnin yaşamını duyuların yaşamına dönüştürme simyasını becerememişlerdir. (s.14)

Sen özgür ve hasarsız görünüyorsun, hayat dolu ve yarasız beresiz. (s.17)

Bir insanı, bir yeri, bir ruh halini, geçmiş bir yaşamı aklımızdan silmiş gibi görünebiliriz, oysa bu arada aynı dramın yeniden sahnelenmesi için yeni bir oyuncu kadrosu seçmekte, unutmaya çabaladığımız dostun, aşığın ya da kocanın benzerini, en yakın suretini aramaktayızdır. Sonra, bir gün gözlerimizi açarız ve kendimizi aynı kalıbın, aynı desenin içine kıstırılmış, aynı öyküyü yinelerken buluruz. Başka türlü olabilir miydi zaten? Desen, şablon bizim içimizden geliyor. Dahili, içsel bir şey o. (s.18)

Bilinmeyenin içindeki bilineni keşfedinceye dek huzura ermeyeceksin. Bu gezginler gibi etrafta dolanıp duracak, sana memleketi anımsatan lezzetleri arayacaksın; tekila yerine coco cola’nın, papaya yerine mısır gevreğinin özlemini çekeceksin. İşte o zaman uyuşturucunun, narkozun etkisi yok olacak. Ten rengindeki, törelerdeki ya da dildeki bir avuç farklılığın dışında, hâlâ aynı tür insanla ilişkide olduğunu keşfedeceksin, çünkü her şey senden, senin içinden kaynaklanıyor; örümcek ağını ören sensin. (s.18)

Bedenini anılardan arıtmak, kendini geçmişinden yıkamak ister gibi, yeniden suya daldı. Tekrar göründüğünde ışıl ışıl parlıyordu, pürüzsüzdü ama özgür değildi. Sözcük içine işlemiş, göğsünde oksijen azlığının yol açtığı türden bir çarpıntı yaratmıştı. Gerçeği aramak, bir kâşifin derin denizlere dalması ya da olmayacak yüksekliklere tırmanması gibidir. Her iki durumda da sorun oksijendir; ister çok yukarıya çık, ister çok derine in. Bildik, yansız dünyanın dışındaki her dünya soluk alma güçlüğü yaratır. Mistiklerin, sufilerin soluk alıp vermenin başka yollarına inanmalarının, her farklı deneyim alanı için farklı bir soluma tekniği uygulamaya çalışmalarının nedeni budur. (s.28)

Bazı anılar ete saplanır, birer kıymık gibi. (s.29)

Belki de sadece arka plan değişmiştir. (s.30)

Korkular onlara gülünmesine dayanamaz. Bütün korkularını, teker teker ele alıp bir listesini çıkarsan, onlarla yüzleşip onlara meydan okumaya karar versen, çoğu uçup gidecektir. (s.33)

Görünüşte özgürdü. Peki ama neyden özgür? (s.44)

İnsan benliğini asla terk etmez, yalnızca eylemlerini, davranışlarını açıklamanın yeni yollarını bulur.(s.51)

İnsanları kabullenmek istemedikleri özleriyle yüzleştirmek tehlikelidir. (s.59)

İnsanın hayatında düşüncelerine, kafasından geçenlere tam anlamıyla, yüzde yüz sadık kaldığı bir sohbeti sürdürebileceği biri olmalıydı. Belli bir noktada kendimizi örtmeye, maskelemeye başlıyorduk. Anahtar sözcük -saydamlık- idi. (s.81)

Yaşam rüyada görülendir, yaşam bir karabasandır; uyanabilirsin ve uyandığın an, canavarların kendi kendilerini yarattığını anlarsın. (s.97)

Rüya hep önümde koşuyordu. Onu yakalamak, bir an onunla uyum içinde yaşamak, işte mucize buydu.

Zaman, bir insanı sevme gücü olmayan zaman, o insanı hemen, çabucak defterden siler. Onun kederleri, acıları ve ölümü, ya kollektif tarihe gömülür ya da buharlaşır ve turistlerin, kırık sütunların üzerine oturarak, fotoğraf makinelerini boş, yağmalanmış mezarlara çevirerek yakalamaya çalıştığı şiirsel anlara karışır. Bu gezginlerin hiçbiri, yıkıntıların ve yankıların arasında asıl neyi öğrendiklerinin farkında değildir: bir insanı önemsizleştirmeyi ve kendilerini, kendi yok oluşlarına hazırlamayı öğrenmektedirler.

Senden ne beklediğimi bilmiyorum, Lillian, ama bu bir mucize beklemekten farksız senden her şeyi talep edeceğim, hatta imkânsızı bile, çünkü sen güçlüsün. (s.131)

Kendi dünyamı bulmaktayım. Belli bir var oluş durumu, yalnızca benliğe ait bir evren; kişinin bir bitki gibi, içgüdüsel bir biçimde yaşadığı bir yer. İrade yok. Hırs yok muhteşem bir kayıtsızlık, tıpkı içindeki tohumların çiçeklenebilmesi için kendini edilgenleştiren Hindu’nun yaptığı gibi. Avrupalı’nın iradesiyle, doğulunun karması arasında bir şey. Ben yalnızca aydınlanmanın mutluluğunu istiyorum, dünyada gördüklerimden aldığım mutluluğu. Titreşimler almanın sevinci, yaşayan her şeye karşı duyarlılık. Olduğu gibi kabullenmek. Bütün canlıları hissetmek, onaylamak. Yalnızca var olmak. (s.134)

Her şeyi oluruna bırakmayı, yalnızca seyirci kalmayı öğrenmek için uğraşıyorum. (s.134)

Yaşam, genişleyip yayılmaktadır ve biz, işgal ettiğimiz noktanın aslında daracık bir köşebaşı olabileceğini algılamaya başlarız; o köşeden bakıp gözümüzde korkuyla büyüttüğümüz şey, katı, kıpırtısız, Parmenides’vari boğazları, daracık geçitleriyle boğmaya, öldürmeye hazır bir geleceğe yönelmiş benlik parçacıklarımızdır yalnızca. Çünkü içimizde bizi genişlemeye, yaşam akışıyla birlikte yayılmaya, yaşam kasırgasının ölü merkezinden mümkün olduğunca uzaktaki noktalara yerleşmeye zorlayan bir şey vardır; akan özlere dönüşmemizi, özgürleşmemizi ve gerçek, temel durumumuzla barışık olmamızı isteyen bir şey. (s.157)